يک روز، مرحوم آيت الله ميرزا احمد مجتهدي تهراني که خدا ايشان را غريق رحمت واسعه ي خويش نمايد ؛ با حالي خاص به بيان يک روايتي پرداختند که احساس کردم جگرم جلا و صفا پيدا کرد .ايشان فرمودند :روزي فردي آمد خدمت امام معصوم ( امام باقر و يا امام صادق عليهما السلام که ترديد از بنده مي باشد ) و به ايشان عرض کرد:

http://maddahi.ir/my/images/olama/foghaha_M_Mojtahedy_Mojtahedy_Tehrany__5__309589262.jpg

اگر روزي يکي از دوستان شما گناهي کند ، عاقبتش چگونه خواهد بود ؟
امام در پاسخ به وي فرمودند :
خداوند به او يک بيماري عطا مي نمايد تا سختي هاي آن بيماري کفاره ي گناهانش شود.
آن مرد دو مرتبه پرسيد : اگر مريض نشد چه ؟
امام مجدد فرمودند : خداوند به او همسايه اي بد مي دهد تا اورا اذيت نمايد و اين اذيت و آزار همسايه ، کفاره ي گناهانش شود .
آن مرد گفت : اگر همسايه ي بد نصيبش نشد چه ؟
امام فرمودند : خداوند به او دوست بدي مي هد تا وي را اذيت نمايد و آزار آن دوست بد ، کفاره ي گناهان دوست ما باشد .
آن مرد گفت : اگر  دوست بد هم نصيبش نشد چه ؟!
امام فرمودند : خداوند همسر بدي به او ميدهد تا آزار هاي آن همسر بد ، کفاره ي گناهانش شود .
آن مرد گفت :اگر همسر بد هم نصيبش نشد چه ؟
امام فرمودند : خداوند قبل از مرگ به او توفيق توبه عنايت مي فرمايد .
بازهم آن مرد از روي عنادي که داشت گفت : و اگر نتوانست قبل از مرگ توبه کند چه ؟
امام فرمودند :

به کوري چشم تو ! ما او را شفاعت خواهيم کرد