از آثار شب زنده داري
امام هادى سلام الله عليه :
: السَّهَرُ ألَذُّ لِلمَنَامِ، والجُوعُ يَزِيدُ فِى طِيبِ الطَّعَامِ
شب زندهدارى، خواب را دلنشينتر و گرسنگى، غذا را لذتبخشتر مىكند
دانش‌نامه احاديث پزشکي: ح 1199
مرحوم آيت الله سيد نورالدين جزايرى (متوفى 1348 ه ق ) در كتاب (الخصائص الزينبيه ) آورده است كه عالم دانشمند و محدث خبير شيخ محمد باقر قاينى ، صاحب كتاب كبريت الاحمر در كتاب كشكول خود به نام (سفينة القماش ) مى نويسد:
در عصرى كه در نجف اشرف به تحصيل علوم حوزوى اشتغال داشتم در آنجا سيدى زاهد و پرهيز كار بود كه سواد نداشت ، روزى در حرم حضرت على (ع ) به زيارت مرقد حضرت مشغول بود، ديد يكى از زايران ترك زبان ، گوشه اى از حرم نشست و مشغول تلاوت قرآن شد، اين سيد جليل احساساتى شد و به خود گفت : (آيا سزاوار است كه ترك و ديلم قرآن ، كتاب جدت را بخوانند و تو بى سواد باشى و از خواند آيات قرآن محروم بمانى ؟!) او از روى غيرت و همت قسمتى ازاوقاتش را در سقايى (آبرسانى ) صرف كرد تا مخارج زندگى اش را تامين كند، و قسمت ديگر را به تحصيل علوم پرداخت و كم كم ترقى كرد تا به حدى كه در درس خارج آيت الله العظمى ميرزا محمد حسن شيرازى (ميرزاى بزرگ ، متوفى 1312 ه ق ) شركت مى كرد و به درجه اى رسيد كه احتمال مى دادند به حد اجتهاد رسيده است . اين سيد جليل و پارسا براى من چنين نقل كرد:
در عالم خواب امام زمان حضرت ولى عصر (عج ) را ديدم ، بسيار غمگين و آشفته حال بود، به محضرش رفتم و سلام كردم ، سپس عرض كردم : (چرا اين گونه ناراحت و گريان هستى ؟) فرمود: (امروز روز وفات عمه ام حضرت زينب (س ) است . از آن روزى كه عمه ام زينب (س ) وفات كرده ، تاكنون ، هر سال در روز وفات او، فرشتگان در آسمانها مجلس عزا به پا مى كنند، آن چنان مى گريند كه من بايد بروم و آنها را ساكت كنم ، آنها خطبه حضرت زينب (س ) را كه در بازار كوفه خواند، مى خوانند و مى گريند، من هم اكنون از آن مجلس فرشتگان مراجعت نموده ام .)
نويسنده: عباس عزيزى
من همينجا به مسئولين مربوط - در اين امور اعتكافها - يك سفارشى بكنم: اگرچه كه اجتماع هزاران نفر در جاهاى مختلف يك فرصت خوبى است و شنيدهايم بعضى از مسئولين مساجد، در اين فرصتها برنامههاى جمعىاى ميگذارند كه مثلاً افراد، بيشتر استفاده بكنند؛ لكن من ميخواهم عرض بكنم اين برنامههاى جنبى مراكز اعتكاف، جورى نباشد كه با خلوت هر كدام از معتكفين منافات پيدا كند.
زينب عليهاالسلام دختر على و زهرا عليهماالسلام در روز پنجم جمادى الاولى سال پنجم يا ششم هجرت در مدينه منوره ديده به جهان گشود، در پنج سالگى مادر خود را از دست داد و ازهمان دوران طفوليت با مصيبت آشنا گرديد. در دوران عمر با بركت خويش، مشكلات و رنجهاى زيادى را متحمل شد، از شهادت پدر و مادر گرفته تا شهادت برادران و فرزندان، و حوادث تلخى چون اسارت و… را تحمل كرد. اين سختىها از او فردى صبور و بردبار ساخته بود. (1)
او را ام كلثوم كبرى، و صديقه صغرى مىناميدند. از القاب آن حضرت، محدثه، عالمه و فهيمه بود. او زنى عابده، زاهده، عارفه، خطيبه و عفيفه بود. نسب نبوى، تربيت علوى، و لطف خداوندى از او فردى با خصوصيات و صفات برجسته ساخته بود، طورى كه او را «عقيله بنى هاشم» مىگفتند. با پسرعموى خود«عبدالله بن جعفر» ازدواج كرد و ثمره اين ازدواج فرزندانى بود كه دو تن از آنها (محمد و عون) در كربلا، در ركاب ابا عبدالله الحسين عليه السلام شربت شهادت نوشيدند. (2)
بانوى بانوان زينب کبري(س)
ستاره درخشانى در آسمان تقوا طلوع كرد؛ گوهر گران بهايى در معدن فضيلت و انسانيت تكون يافت و در اصلاب شامخه وارحام مطهره نگه دارى شد. نوگلى بويا در گلستان شرافت و بزرگوارى نمو يافت؛ نوزادى از مقدس ترين پستان ها شير خورد و در آغوش پاكيزه ترين مادران چشم گشود. كودكى در دامان با فضيلت ترين بانوى عالم پرورش يافت.
مرحوم علي بن بابويه قمي پدر شيخ صدوق نامه اي به امام عسكري(عليه السلام) نوشت و در آن از امام استدعا نمود كه او را پند دهد. امام در پاسخ چند نصيحت مرقوم فرمودند كه يكي از آنها توصيه به نماز شب بود كه حضرت چنين سفارش فرمودند: جدم رسول الله(صلي الله عليه و آله و سلم) به پدرم اميرالمؤمنين(عليه السلام) فرمودند «يا علي عليك بصلائ الليل، عليك بصلائ الليل عليك بصلائ الليل، ليس منا من استخف بصلائ الليل» علي بر تو باد نماز شب، بر تو باد نماز شب، بر تو باد نماز شب، از ما نيست هر كس نماز شب را سبك بشمارد (انوار البهيه، باب وصاياي امام يازدهم).
نماز شب؛ عزت دنيا، نور آخرت
مسلمان بمیرید!
آيتالله جوادي:
ايمان اگر مستودع باشد با فشار مرگ گرفته مي‌شود. اين طور نيست که فشار مرگ نظير فشارهاي بيماري‌هاي ديگر باشد که قابل تحمل باشد. چون اگر قابل تحمّل باشد که روح بدن را رها نمي‌کند. پس اگر تمام اعضاي بدن انسان را تکه تکه کنند، دردش همانند مرگ نيست، نمي‌شود آن را توصيف کرد. اگر قابل تحمل بود بدن را روح ترک نمي‌کرد. پس فشار و طامّه موت آن چنان دردناک است که قابل تحمل نيست، چون قابل تحمل نيست انسان تسليم مي‌شود.
خب آن فشار که نمي‌گذارد براي انسان عقيده بماند، اگر عقيده مستقر نباشد، ملکه نباشد، نمي‌ماند. اما اينکه فرمود: ?فلاتموتن الاّ و انتم مسلمون? نهي از مرگ که يک امر اضطراري است، به لحاظ آن قيدي است که امر اختياري است. به کسي نمي‌شود گفت نمير! اما مي‌شود گفت: کافر نمير! اصل موت امر ضروري است؛ چون ?کل نفس ذائقة الموت? و انسان محکوم موت است. نمي‌شود به کسي گفت نمير، اما مي‌شود گفت کافر نمير، مسلمان بمير! خب چگونه انسان مسلمان مي‌ميرد؟ تا اسلام ملکه نباشد به همراه انسان رحلت نمي‌کند و نمي‌آيد.
اللّهمّ صلّ علي محمّد و آل محمّد و عجّل فرجهم
پيامبر اعظم صلوات الله عليه و آله و سلّم :
اي علي ! اگر [بيم] اين نبود که گروه هايي از امت من درباره ي تو چيزهايي بگويند که نصاري درباره ي عيسي عليه السّلام گفتند ، امروز درباره ي تو سخني مي گفتم تا [به جايي که ] عبور نمي کردي بر جمعي از مسلمانان ، مگر اين که خاک پايت و باقيمانده ي آب وضويت را مي گرفتند و به آن شفا مي جستند. اما تو را همين بس که تو از من هستي و من از تو هستم.
امالي الصدوق : ص96 / الکافي : ج8 ، ص 57 / المناقب الخوارزمي : ص77 و 96
امام جواد عليه السلام
در سال 202 امام جواد(ع) براي ديدار پدر بزرگوارش به خراسان مسافرت مي‌کنند. ابوالحسن بيهقي در کتاب خود به گزارش اين سفر پرداخته و ذکر مي کند که امام جواد(ع) در اين سفر 7 ساله بود.در سال 203 ق.امام رضا(ع) توسط مأمون در طوس با انگور زهرآلود به شهادت مي‌رسد و امامت امام جواد(ع)آغاز مي‌شود که مدت 17 سال طول کشيد.
در سال 204 ق. مأمون به بغداد وارد مي شود و آنجا را پايتخت قرار مي دهد. وي پس از يک هفته، دستور داد لباس سبز را که نشانه علوي بودن بود، از تن درآورند و لباس سياه که علامت عباسيان بود، بر تن کنند. در همين سال امام جواد(ع) به دعوت مأمون وارد بغداد شد. در اين سفر، مأمون بين امام و قاضي القضات بغداد، به نام يحيي بن اکثم با حضور علما و فقها مناظره اي تشکيل داد که امام(ع) ـ در اين زمان که 9 سال داشت - با سربلندي از مناظره بيرون آمد. مأمون زمينه ازدواج امام جواد(ع) با ام الفضل دخترش را فراهم کرد.
خاطره جالب حجت‌السلام فرقاني از امام(ره)+عکس نماز عشق روح‌الله
به گزارش جهان به نقل از مرکز اسناد انقلاب اسلامي، حجه الاسلام فرقاني كه پانزده سال در نجف خدمت امام بوده است نقل ميكنند: يكي از آقايان وعاظ كه معمولا هنگاميكه امام به حرم مشرف مي شدند خدمت مي رسيدند و مطالبشان را عرضه مي كردند و گاهي مشورت مي گرفتند يك شب خدمت امام اين تذكر را عرض كرد كه يك قاري قرآني هست شوشتري و بسيار متمدن با پنج شش بچه كوچك دو سه سال است كه به مرض فلجي مبتلا گشته است و در سالي پايش را از تشك زمين نگداشته است و وضع مناسبي ندارد؛ امام فرموده بودند به آقاي فرقاني تذكر دهيد كه فردا به من يادآوري كند و من عرض كردم باشد و جدا شديم.
درس امام به امت
جملهاى در وصيتنامهى امام عزيزمان هست که هرگز نبايد آن را فراموش کنيم. ايشان فرمودند: آن عاملى که انقلاب را به پيروزى رساند، همان عامل، انقلاب را تداوم خواهد داد. يعنى اتکال به خدا و ايمان مردم به اسلام و تصميم قاطع بر انجام وظيفهى الهى و اسلامى و وحدت کلمه، رمز پيروزى و تداوم انقلاب است. اين، يک درس هميشگى براى همهى ماست.
